Ein Schweigespiel

Lang leve de eeuwigdurende oorlog, lang leve de soldatenmars, een half uur Schweigespiel.
 
In Ein Schweigespiel proberen Tabor en David de afstand tussen spreken en zwijgen, tussen muziek en stilte, te overbruggen. Hoe laat David Tabor spreken, als die alleen wil zwijgen? Hoe laat Tabor David dansen als David liever Dostojevski voordraagt? Tijdens de voorstelling blijkt de kloof tussen spreken en zwijgen niets anders dan de kloof tussen de één en de ander.

Er ontstaat een tijdelijk universum waarin voorwerpen – en de ruimte zelf – steeds nieuwe betekenis krijgen. Als Tabor niet tot David door kan dringen, probeert hij het maar bij de muur. Als David een poging doet tot pianospelen, hebben de toetsen zijn vingers bebloed. Met minimale middelen leveren ze een gevecht waarbij de wereld op het spel staat.