Programma

ANTR’AKT is voor de Lenculenstraat geen onbekende meer: dit jonge magazine heeft zich de afgelopen anderhalf jaar geworteld in de mergel van het toneelacademiegebouw. Het is een studenteninitiatief, maar bevat bijdragen van iedereen die op de Toneelacademie werkt.

In Cesuur zoeken twee performers (Mitzi Beesemer en Ies Kaczmarek) de grenzen van hun eigen ontspanning en evenwicht op, onder een loep gehouden door een hypergevoelige installatie die iedere ademhaling, iedere stap en iedere verschuiving markeren en uitversterken. Een voorzichtig aftasten van de ruimte verwordt langzaam tot een versmelten met, een afzetten tegen en een afbakenen van de ruimte. Door vertraging, versterking en frictie probeert Cesuur de ruimte op te meten, in zich op te nemen en te deconstrueren. Cesuur is een zoektocht naar de dunne lijn tussen ontspanning en focus aan de ene kant en agressie en overprikkeling aan de andere kant, die de zwaartekracht als uitgangspunt neemt.

Citoyenne, of de 18 gram die van mij overbleef is een lezing, misschien eerder een vertelling, zo mythisch leek ze af en toe, over het wonderlijke leven van Olympe de Gouges.

Een oude visser in een klein bootje vangt een enorme zwaardvis, die hem richting open zee sleurt. Drie dagen lang houdt hij de vislijn op spanning. Wie heeft nu wie gevangen? De worsteling met de eindeloosheid van tijd en landschap, een uitgeput lichaam en een gevecht op leven of dood verbindt de vis en de visser. Maar uiteindelijk moet één van de twee het gevecht opgeven.

“I'm a poor lonesome cowboy
I'm a long long way from home
And this poor lonesome cowboy
Has got a long long way to roam”
 
In Deze Dagen zoeken theatermakers/actrices Trix van Erkel en Mae Rovers door middel van gesprekken met vier bewoners in een verzorgingshuis naar een antwoord op de vraag: “Hoe wil ik herinnerd worden?”

Lang leve de eeuwigdurende oorlog, lang leve de soldatenmars, een half uur Schweigespiel.
 
In Ein Schweigespiel proberen Tabor en David de afstand tussen spreken en zwijgen, tussen muziek en stilte, te overbruggen. Hoe laat David Tabor spreken, als die alleen wil zwijgen? Hoe laat Tabor David dansen als David liever Dostojevski voordraagt? Tijdens de voorstelling blijkt de kloof tussen spreken en zwijgen niets anders dan de kloof tussen de één en de ander.

er is geen ritme er is regen is een voorzichtig en dwingend onderzoek naar wat het betekent om geluid, tijd en ruimte te delen. In een hypersensitieve en zeer meditatieve geluidsinstallatie die door een kleine groep mensen tegelijk wordt gedeeld probeert Boris de Klerk de grenzen rond intimiteit, lichamelijkheid en zintuigelijkheid op te zoeken.

De eindexamenklas van de scenografie- en kostuumontwerpopleiding exposeert met trots haar werk in de foyer van Theater aan het Vrijthof.

"Eens op een dag droomde ik, Zhuang Zhou, dat ik een vlinder was, een vlinder die fladderend rondvloog, tevreden met zichzelf, en zich niet bewust dat hij mij was. Plotseling werd ik wakker en begon ik me er rekenschap van te geven dat ik nog altijd Zhou was. Nu is het de vraag of ik Zhou ben die droomde dat hij een vlinder was, ofwel een vlinder die droomde dat hij mij was. Toch bestaat er noodzakelijkerwijs een verschil tussen mij en die vlinder. Dat noemen we dan maar de verandering der dingen."
 
– Zhuang Zi

Hef met ons het glas in Theater aan het Vrijthof! We gaan een prachtige drie dagen festivalgenot tegemoet.
 
Blik vooruit op al het moois dat komen gaat. Klets bij met collega's, vrienden en familie. En vergeet vooral niet de aanwezige Expositie van de afstuderende scenografie- en kostuumontwerpers te bezoeken!

De voorstelling heet: Het Showtje, en gaat over alle dingen waar je 's nachts wakker van kan liggen, van kleine verwonderingen over hoe je een elektrische fiets met een telefoon kan unlocken en wat je dan doet als die telefoon leeg is, waar al dat puin heen gaat van hele gebouwen na een ramp, over eenzaamheid en misschien zelfs wel over de dood.
(Dood zijn duurt zo lang - Harry Bannink & Willem Wilmink)

Zou iedereen niet voor een dagje een Griekse god willen zijn? Elegant, sterk en oppermachtig? En zou je dan Athena, Poseidon, of meteen de grootste god van hen allen willen zijn? In HET ZEUSCOMPLEX volgen we Zeus, de oppergod, die zich een weg baant door mensen en wezens die van alles van haar verlangen. Ze is fierce, krachtig, onverslaanbaar. Haar kracht lijkt onmiskenbaar. Maar wat als dit allemaal een mythe blijkt te zijn?

De voorstelling Iemand om voor te rennen vertelt over een verlegen jongen met een hond die hem meesleurt naar het hartverscheurende leven op straat en over een doortastend meisje dat er even niet is. Neem een kijkje in de hoofden van Adam en Tamar, twee mensen die hun eigen belang aan de kant zetten voor iemand anders en het leven volop aangaan.

Een jonge vrouw kijkt uit haar raam en ziet hoe blauwe wolken worden verdreven door het eerste licht. Een man fietst door de nog lege straten, de geur van verse pistolets tegemoet. En ergens onder de lakens rekt een teen zich uit.
 
In de tussentijd gaat over het kleine, het onopvallende, het subtiele. Over het alledaagse leven en de momenten tussen gebeurtenissen. Hetgeen wij uiteindelijk zullen vergeten.

Judith en de belerende mond die zei dat ze zelf haar mokergrote bek moest houden is een beeldende opera gebaseerd op Hertog Blauwbaardsburcht van Béla Bartók. Een vrouw die wordt gedwongen zich te conformeren aan een onderdanige rol en wat daar de gevolgen van zijn. Het begint vanuit een sprookjesachtige sfeer die langzaam steeds grilliger wordt.

Double-bill over de tragiek achter de lach en de troost van de traan.

De AKO van station ’s-Hertogenbosch, iets voor de spits. Daar staat ze. Op de drempel. Met een zoemend apparaat boven haar hoofd dat lucht in haar gezicht blaast. De deuren willen dicht. Ze beweegt – nee, toch niet. Volledig vastgelopen.

Een voorstelling, een film, of iets daartussenin, die wordt gemaakt waar je bij staat, of zit eigenlijk, in een vrij letterlijke zin.
 
It’s neon and glitter
Troubles and paradise
ROMANCE
Loneliness
Laughter
And tears

De mythe van Pygmalion vertelt het verhaal van een beeldhouwer die hopeloos verliefd raakt op een standbeeld. Hiervandaan vertrekkend schreef David Roos een tekst over de grenzen van schoonheid, de geilheid van de esthetische ervaring en de wonderbaarlijk mooie billen van het beeld.

“Controleer ’t effe, met jou in de buurt.
Daar ben je goed in, controleren.
Gewoon een beetje controleren. Begrijp je? Zo’n beetje, begrijp je wat ik bedoel?
Al stak je een fluitketel in me reet dan zou ik jouw fornuis nog niet aanraken.”

“Here we are in the year zero-two-thousand-and-twenty-two, it’s been two hundred-and-fifty million years since the salt in this bottle came into existence, and it’s been two days since it went overdue.”
 
Sometimes it feels like everything is always happening, all at once... Like every event is concentrated in a single point in time that we call ‘now’. But how much time does ‘now’ encompass?

Tussen de Regels Gevallen is een ode aan allen die het moeilijk hebben om mee te komen in alle regels van het dagelijkse leven. Waarbij het sociale-zorgsysteem bevraagd en besproken wordt zonder dat deze in de treurigheid terecht raakt. Het is een persoonlijk verhaal van verschillenden mensen die om hulp moesten vragen zonder dat ze wisten dat ze dat willen.

Voor Voort etc. en nul, opnieuw animeerde ik mezelf. Ik fotografeerde mijn bewegingen, printte mezelf uit op papier, knipte mijn lichaam uit en liet het bewegen zoals ik wilde. Het is een ode aan de grote verandering; de verandering die evengoed een terugkering is, of blijkt. Op zoek naar ultieme vrijheid: een balans tussen de drang om te ontsnappen en de behoefte om de ruimte te omarmen. Ik controleer maar raak ook kwijt. Ben soms hard voor mezelf, maar op een zachte manier. Zacht als papier, en dat is een uitnodiging. Ik nodig je uit en ik heb je nodig om eruit te komen. Dat is tegenstrijdig, maar staat niet in strijd met elkaar. Het één sluit het ander niet uit; tot hier is nooit het einde, ook al weegt het einde soms net iets zwaarder dan het begin. Maar daar kan ik ook niet veel aan doen, blijkbaar.

Een film die geen film genoemd hoeft te worden, eerder een gedicht in beelden. Een zelfportret in een Grieks landschap, die probeert los te breken van tijd en ruimte en zoekt naar zintuiglijke waarneming. Een zachte omarming van de omgeving en een zoektocht naar verbinding: als je je eigen context verlaat, hoe vind je jezelf dan terug? Over isolatie, ronddolen en een bloem die na jaren opnieuw opent.

Waldemar
Volgens mij praat Louis niet meer
 
Rick
Hoe bedoel je Louis praat niet meer?
 
Waldemar
Wat ik zeg, Louis praat niet meer.
 
Dat klopt. Louis praat niet meer.